Mindfulness, czyli trening uważności, to ćwiczenia, które głównie kojarzą się z walką ze stresem i negatywnymi emocjami wśród ludzi dorosłych. Dzięki takiemu treningowi można nauczyć się sztuki koncentracji, osiągnąć równowagę emocjonalną, poradzić sobie ze stresem, opanować sztukę uspokajania się, kiedy pojawiają się gniew lub zdenerwowanie. Mogłoby się wydawać, że mindfulness nie ma nic wspólnego z terapią u dzieci, tym bardziej z ADHD. Jak się okazuje to jednak tylko pozory!
David Saunders, adiunkt psychiatrii na Uniwersytecie Columbia w swojej sesji „Mindfulness-Based ADHD Treatment for Children (MBAT-C)” na American Academy of Child & Adolescent Psychiatry, podjął wyzwanie, aby zainteresować swoich odbiorców możliwością praktykowania mindfulness wśród dzieci z ADHD.
W ocenie Saundersa, terapie oparte na mindfulness okazały się klinicznie skuteczne w leczeniu wielu schorzeń: przewlekłego bólu, lęku, zaburzeń używania substancji, zaburzeń odżywiania, fobii społecznych i zaburzeń osobowości typu borderline. Dlaczego więc nie w zespole nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD)?
Co więcej, autor wymienił również ograniczenia w obecnych metodach leczenia ADHD, takie jak działania niepożądane, długoterminowa skuteczność, ograniczony wpływ na inne sfery niż ADHD i nadużywanie leków, a także mniej skuteczne terapie behawioralne. Wszystkie te aspekty są dla Saundersa wystarczającymi powodami do rozważenia terapii opartej na uważności.
Saunders i inni naukowcy zdecydowali się przeprowadzić wysoce usystematyzowane badanie MBAT-C Pilot trwające 8 tygodni. Spotkania odbywały się dwa razy w tygodniu w ramach 30-minutowych sesji. Uczestnikami badania były dzieci w wieku od 6 do 12 lat, które pochodziły z okolic New Haven w stanie Connecticut. Stosunek nauczycieli do uczniów wynosił 2:5, a każdego wieczoru zadawano pracę domową. Podczas każdej sesji, nauczyciele i uczniowie spędzali 2 minuty na medytacji, 4 minuty na sprawdzeniu się, 15 minut na aktywności klasowej, 2 minuty na „wytrząsaniu”, 3 minuty na utrwaleniu i ostatnie 5 minut na medytacji po raz kolejny. Jak twierdzi Saunders, taka struktura pozwoliła dzieciom „zadomowić się w standardowych warunkach”. Zajęcia obejmowały zadania takie jak „Ćwiczenie z truskawką”, w którym dzieci badają truskawkę w swojej dłoni za pomocą 5 zmysłów, co pozwalało młodym uczestnikom na poznanie mocy ugruntowania.
Badanie miało na celu rozwinięcie metody MBAT-C przez:
1) określenie idealnego postępu praktyk medytacyjnych, który byłby możliwy do zaakceptowania i możliwy do wykonania dla przez uczniów i nauczycieli
2) dopracowanie tematów i sposobów dyskusji
3) zoptymalizowanie stosunku nauczyciel-uczeń, który został zmieniony z 2:5 na 1:1
Ponadto zauważono, że godziny 16:30-18:00 były najlepszą porą na uczestnictwo w zajęciach.
Badacze zaproponowali 3-wymiarowe, randomizowane badanie z kontrolą, w celu porównania MBAT-C z lekami i terapiami łączonymi (MBAT-C i leki), z udziałem około 45 uczestników.
Jak zauważa Saunders, jest to pierwsze w historii randomizowane badanie z kontrolą mające na celu porównanie mindfulness z lekami i grupą łączoną u dzieci w dowolnym stanie.
