Wokół zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi powstało wiele krzywdzących mitów, dlatego prawidłowa diagnoza może być trudna. Badania na ten temat wciąż się rozwijają, a co za tym idzie — zwiększa się świadomość rodziców, psychologów i pedagogów. Zaburzenia współistniejące mają istotny wpływ na przebieg rozwoju dziecka oraz jego codzienne funkcjonowanie, dlatego warto wiedzieć, które z nich mogą wystąpić najczęściej.
ADHD a depresja i stany lękowe
Nadpobudliwość psychoruchowa z deficytem uwagi może wiązać się z trudnościami w budowaniu poprawnych relacji społecznych i interpersonalnych, lękami, a także gorszą samooceną. Osoby z ADHD są często postrzegane jako mniej zaangażowane w naukę i obowiązki, a co za tym idzie, leniwe. Gorsze wyniki edukacyjne mogą wynikać z trudności w koncentracji oraz regulacji uwagi – a brak właściwego podejścia rodziców i pedagogów przyczynia się do potwierdzenia obaw i lęków dziecka. Konsekwencją jest zwiększenie ryzyka wystąpienia depresji, fobii społecznej oraz stanów lękowych.
Współwystępowanie ADHD, ODD i CD
Współistnienie nadpobudliwości psychoruchowej i problemów z zachowaniem jest często spotykane — jednak nie oznacza to, że należy je utożsamiać. W wypadku ich łącznego występowania należy pamiętać o tym, że objawy ADHD, ODD (zaburzeń opozycyjno-buntowniczych) i CD (zaburzeń zachowania) mogą znacząco wpływać na rozwój dziecka.
Zwiększona skłonność do zachowań agresywnych, zachowania opozycyjne, a także wybuchy złości często przekładają się na trudności w nauce oraz w budowaniu prawidłowych relacji społecznych i rodzinnych. Bez właściwego leczenia może to prowadzić do przerwania edukacji i występowania skłonności do zachowań niezgodnych z prawem lub popadania w uzależnienia. Odpowiednie wsparcie dziecka wymaga więc przemyślanego podejścia i ścisłej współpracy rodziny z psychologiem/psychoterapeutą.
