Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi od dawna jest przedmiotem debat naukowych i społecznych. Mity na temat ADHD są szeroko rozpowszechnione, co często prowadzi do niezrozumienia i stygmatyzacji dotkniętych nim osób. W tym artykule przyjrzymy się popularnym opiniom na temat tego zaburzenia oraz porównamy je z aktualnym stanem wiedzy naukowej.
Fakty – czym jest ADHD?
Jest to złożone zaburzenie, które wpływa na funkcjonowanie mózgu, prowadząc do trudności w koncentracji, nadmiernej impulsywności i hiperaktywności. Te objawy mogą znacząco wpływać na edukację, pracę oraz relacje interpersonalne. ADHD często współwystępuje z innymi zaburzeniami, takimi jak dysleksja czy stany lękowe, co może dodatkowo komplikować diagnozę i leczenie.
Mity na temat ADHD
Wokół zespołu nadpobudliwości psychoruchowej pojawiło się również wiele popularnych, choć nieprawdziwych stwierdzeń. Możemy usłyszeć chociażby, że ADHD:
- nie istnieje: badania naukowe potwierdzają istnienie tego zaburzenia neurologicznego, istnieje także szereg narzędzi służących do jego diagnozowania, co stoi w sprzeczności ze stwierdzeniami, że jest ono “modne” lub zbyt często diagnozowane;
- to wynik złego wychowania: jest uwarunkowane genetycznie i wynika z różnic w funkcjonowaniu mózgu, a nie z metod wychowawczych;
- jest wynikiem spożywania cukru – badania nie potwierdziły związku pomiędzy węglowodanami a występowaniem lub nasileniem objawów ADHD;
- jest przyczyną agresji u dzieci: nie należy to do podstawowych objawów, jednak problemy ze złością i impulsywnością mogą wynikać z frustracji spowodowanej trudnościami i niezrozumieniem;
- występuje tylko u dzieci i „wyrasta się” z niego: jedynie u 30% osób zaburzenie ustępuje po okresie dojrzewania – osoby dorosłe często mogą doświadczać zmiany lub nasilenia niektórych objawów, przez co wymagają dalszego wsparcia i kontynuacji leczenia.
ADHD wymaga zrozumienia, akceptacji i odpowiedniego wsparcia. Rozprawienie się z mitami i edukacja społeczeństwa na jego temat są niezbędne do budowania świadomości i eliminacji stygmatyzacji osób z tym zaburzeniem. Ważne jest, aby pamiętać o indywidualnym podejściu do każdej osoby, a także docenianiu jej unikalnych talentów i możliwości.
